استقلال خونین از پرتغال

در قرن بیستم، پرتغال برای آزاد کردن مستعمرات خود تحت فشار بین‌المللی قرار داشت، اما دیکتاتور پرتغال، آنتونیو سالازار، از استعمار زدایی خودداری کرد. چندین جنبش استقلال‌طلبی در این سه کشور آفریقایی به جنگ استعماری پرتغال در دهه‌های 1960 و 1970 منجر شد که ده‌ها هزار نفر را کشت و با کمونیسم و جنگ سرد مرتبط بود. در سال 1974، یک کودتای نظامی در پرتغال، سالازار را از قدرت کنار گذاشت و دولت جدید پرتغال به جنگ غیرمحبوب و پرهزینه پایان داد.
آنگولا، موزامبیک و گینه بیسائو در سال 1975 استقلال یافتند. هر سه کشور توسعه نیافته بودند و جنگ‌های داخلی در دهه‌های پس از استقلال جان میلیون‌ها نفر را گرفت. بیش از یک میلیون پناهنده از این سه کشور پس از استقلال به پرتغال مهاجرت کردند و اقتصاد پرتغال را تحت فشار قرار دادند.¹و²