باغ وحش انسانی

فیلیپین از سال ۱۵۲۱ تا انقلاب سال ۱۸۹۸ تحت استعمار اسپانیا بود. سال ۱۸۸۷ در پارک رتیرو مادرید، نمایشگاهی افتتاح شد که در آن استعمارگران اسپانیایی ۴۳ زن و مرد از فیلیپین را آوردند و به آنها دستور دادند که زندگی روزمره خود را جلوی چشم تماشاگران انجام دهند. در کنار آن خیابان‌ها، کلبه‌های کاهگلی مرتفع و مکان‌های عبادت نیز ساخته شد. همه اینها برای سرگرمی تماشاگران کنجکاوی بود که با وعده «تماشای آدمخوارها» به آنجا می‌آمدند.
در شهرهای دیگر مانند برلین، لندن و نیویورک نیز باغ وحش‌های انسانی تبلیغ می‌شد. آن‌ها مردم را به حضور در این نمایشگاه‌ها تشویق می‌کردند و از بومی‌ها به عنوان «آدمخوار» یاد کردند و آنها را پشت نرده‌ها نگه می‌داشتند. نمایشگاه‌ها جهان غرب را تشویق کرد تا قومیت‌ها و فرهنگ‌هایی که با خودشان متفاوت بودند را عجیب و غریب بنامد و آن‌ها را تحقیر کند.¹