فوتبال، انگیزه طبقات فقیر

ادواردو گالئانو، متولد اروگوئه، یکی از دلیرترین روزنامه‌نگاران، نویسندگان، مورخین و شعرای آمریکای لاتین است. او در بخشی از کتاب «فوتبال در آفتاب و سایه» می‌نویسد: «به دور از تاثیرات سفت و سخت فوتبال انگلیس و اروپا در اوایل قرن بیستم، در اروگوئه همانند آرژانتین، فوتبال در آشفتگی‌های شهر مونته‌ویدئو در میان طبقه کارگرِ فقیر و طردشده، احساس زیبایی و برانگیختگی به وجود آورد و همانند تانگو، فوتبال در زاغه‌ها شکوفا شد. فوتبالیست‌های اروگوئه به گونه‌ای با توپ بازی می‌کردند که گویی در حال نواختن گیتار هستند. در هر دیدار فوتبال، جمعیت برای دیدن آن سر و دست می‌شکستند؛ مردانی چابک همانند سنجاب که با توپ، شطرنج بازی می‌کردند.»¹